Gisteren, laatste dag plastic puinruimen. 07.00 uur Castricum aan Zee. Vandaag weer werken.

Sommige mensen zijn overgevoelig, ofwel supersensitief. Ze zijn allergisch voor drukte en veel geluid. Ze zoeken het liefst de stilte op. De rust om gedachtegangen dansend en zwevend hun weg te kunnen laten gaan. Ik herken het. Ik kan me dagelijks, soms wekelijks en heel soms maandenlang opsluiten in mijn cave. Noem het een vorm van autisme, het niet deel willen nemen aan de ‘realiteit’. Ik merk deze eigenschap ook bij mijn nieuwe vriendje. Daarom praat ik weinig tegen haar. We lopen en rapen plastic op. Het werkt meditatief dat rustige struinen. Dan zegt ze plotseling ‘Het dolfinarium is een gevangenis voor dolfijnen’. Ik sta stil en kijk haar aan. Dat lieg ik, want zij loopt gewoon door zonder om te kijken. ‘De dubbele sonar van dolfijnen is bedoelt voor lange afstanden voor oriëntatie, communicatie en veiligheid’. Ik loop zachtjes achter haar aan, zonder te antwoorden en haar te storen. Ze heeft het wel tegen mij, maar praat tegen een publiek in het universum, waar kennelijk wezens zijn, die haar maar al te goed begrijpen. ‘Dolfijnen in een zwembad voelen zich als mensen met een aquarium over hun hoofd op een druk feest met veel muziek en kakelende mensen. Ze verstaan niks en niemand kan hen horen. Ze kunnen alleen zichzelf horen in het lawaai’. Ze staat plotseling stil en kijkt naar de horizon. Twee zeehonden lijken mee te luisteren, hun hoofden net boven het spiegelgladde wateroppervlak. Gelukkig is het stil op het strand, het is nog vroeg. ‘Geloof je in god?’ vraagt ze plotseling, terwijl ze mij schuin aankijkt. Ik plaats mijn leesbril op mijn hoofd en kijk haar aandachtig aan. ‘Ja, in een god van creatie, niet een ‘gemaakte god’ van de kerk’.

-‘Precies, dat bedoel ik’. Antwoord ze streng als een juffrouw, die net een goed antwoord kreeg van haar leerling. Ik betrap mezelf er op dat ik dat leuk vind en glimlach om de situatie. Ook zij glimlacht, omdat ze iemand gevonden heeft die haar begrijpt. ‘Plop’, de zeehonden vertrekken stilletjes onder water. ‘Soms praat ik met god’. Mompelt ze zachtjes. Een momentje kippenvel maakt zich van mij meester.©IanLevi