Vera 1.0

Ik ontmoette haar op een terras. Haar naam is Vera. Bloedje mooi met een slag in haar lange donkerbruine haar met lokken, die ze steeds weg blies. Ik kon mijn ogen in eerste instantie niet van haar afhouden, iets dwong me iedere keer te kijken. Een beetje stiekem vanuit mijn ooghoeken als ik een slokje nam en het glas terug zette op het kleine tafeltje vanuit mijn strandstoeltje. Zo’n geheim moment dat je om je heen mag kijken. Haar zonnebril was met stijl uitgekozen, niet zo’n patserige bril, maar eentje met precies de goede maat glazen, omrand door een wit, bijna doorschijnend montuur, wat een mooi contrast vormde met haar licht getinte huidskleur. Yep, ik hou van details. Ze droeg een strakke spijkerbroek met wat scheuren met hier en daar wat glimmende steentjes. Haar denkelijk cup C borsten hingen perfect in het strakke, in de bijna latex-achtige stof, dezelfde stof die ik ook ontwaarde tussen de scheuren van haar spijkerbroek. Daar ging ik even over nadenken. Ik moest in mezelf lachen toen ik ‘weer’ mijn glas op het tafeltje plaatste. De slokjes werden inmiddels kleiner en vaker. Ze keek me aan en onderbrak het gesprek met haar vriendin, stond op en liep naar me toe met mooie stappen. Ik schatte haar lengte op 1.75. Vlak voordat ze mij benaderde gooide zij haar haar nog even zwiepend naar achteren en bukte door haar knieën naast me.

‘Zit je mij uit te lachen ofzo?’ Vroeg ze met een donkere, ietwat hese chocoladestem.

-‘Nee, je ziet er gewoon briljant en mooi uit’ antwoorde ik een beetje verlegen. ‘I’m sorry’. Ik legde haar uit dat ik in mezelf aan het analyseren was over de stof.

Ze schoof haar zonnebril op haar hoofd. Het kapsel werd nog mooier. Ik deed hetzelfde, alleen mijn korte grijze haar zat nog precies hetzelfde. We glimlachten allebei. Ik voelde een mooi moment aankomen.

‘Oké, wil je wat van me drinken?’ Vroeg ze ontwapenend, terwijl zij weer ging staan. Ook ik stond meteen op, vanuit mijn luie strandstoel. ‘Roy’ stelde ik mij meteen voor.

-‘Vera’ antwoorde Vera, mij diep aankijkend met helgroene ogen en de kleinste pupillen, die ik ooit gezien had. Onze handen bleven voor mijn gevoel minutenlang in elkaar geknepen, elkaar aankijkend. Heel bijzonder. ‘Wacht ff’. Ze draaide zich om en liep naar haar vriendin. ‘Yeah tight jeans’ mompelde ik zachtjes. Nu moet je weten dat mijn opa kleermaker is geweest en ik altijd gefascineerd door ‘stoffen’ ben geweest. De rollen lagen op zijn werkbank en als klein kind ging ik er aan voelen. Zo’n obsessie vanuit het onderbewustzijn. Zoiets als ik met ‘plekken’ heb, je voelt je er thuis óf bizar afschuwelijk. Ook met mensen ‘by the way’. Het ís, óf niet. Morgen misschien meer over het diepe gesprek, wat ik gisteren met Vera mocht hebben, tijdens eb en vloed.