Nog een wijntje Roy?’ Vraagt ze aandoenlijk, terwijl ze een strandstoel naast me schuift.

-‘Graag kind’ zeg ik liefkozend. Ze zal zeker in de dertig zijn, maar ‘kind’ klinkt altijd lief.

Ze lacht en wuift naar de ober, die meteen reageert. ‘Ik ben de enige niet..’ denk ik snel.

We raken in gesprek. Een heel fascinerend gesprek, wat me diep raakt. Ik ben ontroerd. Dat ziet ze en pakt mijn hand. ‘Kom, we gaan lopen’.

Op onze blote voeten wandelen we langs de kustlijn. Ik ben stil voor mijn doen en denk aan haar verhaal. Dan slaat ze een arm om mij heen en zegt ‘Hé ouwe, cheer up, tis maar een story, zoals zovelen hebben’. Als een kind schept ze met twee handen water uit de zee en gooit het naar me toe. Als een bange puber voor koud water sprint ik weg. Ik zie haar lachen met de wind door haar haar.

Een briljant mens, sterk geworden op eigen benen, door omstandigheden. Ik ga zitten en kijk naar haar. Ze staat in de zee en kijkt naar de horizon met wijd opengeslagen armen.

Ik denk aan haar fantastische verhaal. Ze wilde altijd een ‘zij’ zijn, tenminste dat dacht hij, toen hij nog jong was. Een jarenlang proces van projectbegeleiding, psychiatrische onderzoeken, medische begeleiding en oeverloze hormoonkuren brachten haar naar dit punt. De laatste definitieve stap neemt ze bewust niet. Ze ziet dat ik glimlach, rent het water uit en komt naast me zitten. Ze doet het haar in een staart en legt haar hoofd op mijn schouder. Ik sla mijn arm om haar heen. Ik heb weer een wonderbaarlijk mens ontmoet. Mazzelpik. Omarmd, lopen we als een soort vader en dochter terug.