( Korte uitleg: Massaman wasaman is een Thaise kokkin, met wie ik in Londen gewerkt heb. Sinds 1984 niet meer gezien. Dan zien we elkaar weer op een reünie. Alué is mijn huidige collega, een Spaanse tijger!)

Setting

Ze rent op me af en springt bovenop me met twee benen om mijn middel. Ik merk dat ze mij gemist heeft. Ik haar ook trouwens. Ze zoent me in mijn nek en soms betrap ik een bite-je. Ze kraamt nog steeds hetzelfde ‘yeah yeah’ dialect. Onbewust vergelijk ik mijn samenwerking met haar in het verleden met de huidige situatie met Alué. De ‘spring in het veld’ vrouwen waar ik van hou. Tergend geduld kan ik voor ze opbrengen, omdat ik weet wat hun capaciteiten echt zijn. Vlak voor doorgifte knijpen hun ogen samen, in opperste concentratie. Ze ‘tippen’ nog even wat ik moet doen, als engeltjes. Ze willen niet dat ik het zwaar krijg. ‘Die ouwe reddingboot moet blijven drijven’ hoor ik. Love the bitches! ‘Vrouwen die mij redden. Dan realiseer ik mij dat het er veel zijn geweest. Gelukkig hou ik van werken met vrouwen. Ze zijn op de één of andere manier scherper, geconcentreerder en gewiekster dan mannen. Oké, ik denk dat ik het grotere overzicht heb, maar vrouwen lopen er niet mee te koop en zijn vele malen slimmer. Ik mag wel de bestellijst invullen.

Oh, en dansen na uitgifte is een gift, die zij ook beter onder de knie hebben. De kunst van ‘ontlading’.

Ik word daar zo vrolijk van.